اواخر بهمن ماه است.سخن گفتن از مردی بزرگ که تمام معادلات

دنیا را به هم زد آسان نیست. او که زیبا زندگی کرد، او که عاشق مادرش

بی بی فاطمه زهرا ^{سلام الله علیها} بود. او که هر قدمش برای خدا بود

و چون خدا در برابرش بزرگ بود هر چیز دیگری را کوچک می دانست.

امام عزیزم! گاهی دلم بسیار می گیرد.اما از شماياد کردن دلم را آرام می کند

خوش به حالتان که آن گونه که تکلیفتان بود عمل کردید. امام من! چه زیبا

برای ابدیت خود توشه جمع کردید و چه دل هایی را عاشق و بیقرار خود

کردید و رفتید. شما دیگر نیستی اما ثمره انقلابت ،ثمره رشادت هایت

هنوز باقیست؛ انقلاب را می گویم .امام من ! مگر می شود انقلابی که قرار

است سربازانش پر چمش را به دست مولا بقیة الله برسانند در جا بزند نه!

امام مهربانم! خیالت راحت. حالا سربازان گمنام امام زمان چشم به دهان سید

علی ^{حفظه الله} دوخته اند. امام بزرگوارم! بی مدد دعاهای خیرت راه برایم دشوار

است دعایمان کن مهربان امامم.تو را به جان پهلوی شکسته مادرت

زهرای اطهر ^{سلام الله علیها.} برای ناکام ماندن نقشه های دشمنان داخلی و

خارجی دعا کن . مي دانم ایران کشور امام زمان ^{ارواحنا فداه} است.

 و وجود نازنين يوسف زهرا خودش مراقب همه چيز هست.

فراموشت نمي كنم. اصلا اگر از يادم بروي من چگونه محبتم و ارادتم را

به شما اثبات كنم؟ براي رهبرمان هم كه خيلي دوستش داشتيد و داريد دعا  كنيد

پشت سر نائب امام زمانمان مي مانيم.شادي روح همه شهدا و امام راحل

و دو فرزند انقلابي اش صلوات ^{اللهم صلي علي محمد و آل محمد و عجل فرجهم}

 ^{نوشته: مرضيه يادگاري حوزه علميه حضرت زينب سلام الله عليها يزد}