نامش را که می شنوم به یاد مدیر حوزه ام می افتم ،سرکار خانم

قیاسی که وقتی نامشان را می برند در برابر نامش هم تواضع می کنند

و او را اعجوبه ی قرن می دانند.

آری از ملاحسین قلی همدانی رحمة الله علیه حرف می زنم، آنها که

همه وجودشان را در خدا فانی کردند،آنها که عبادتشان ذره ای برای ریا

و غیر خدا نبود ،برای این که دیگران ببینند و تعریف و تمجید کنند بندگی

نکردند،حرفهایشان را وقتی با همه ی وجود درک کنی ،می فهمی چقدر

روح بزرگی داشتند می فرمودند:"با کوشش تمام از ابتدای بیدارشدنت از

خواب،در همه ی لحظه ها تا زمان خوابیدن،به مراقبت مشغول شو و در

محضر مقدس الهی با ادب ملازم باش و بدان که تو با تمام جزء جزء و

ذره ذره وجودت،اسیر قدرت خداوند هستی و احترام محضر شریف او را

مراعات کن ،او را چنان عبادت کن که گویی او را می بینی؛ پس اگر او را

نمی بینی ،او حتما تو را می بیند و دائما متوجه بزرگی او و حقارت خود

و بلندی او و پستی خود و عزت او و ذلت خود و بی نیازی او و حاجت مندی

خود باش و از زشتی غافل بودنت از او غافل مباش، با این که او دائما به تو

توجه دارد و در برابر او چون بنده ای ذلیل و ناتوان بایست.”

آری این ها حرفهای و سخنان استادی است که اعجوبه شدنش عجیب

نیست ،او که دائما خود را در محضر خدا می بیند و نه مثل من که چقدر

گناهانم بین من و خدایم فاصله انداخته،خدایا دستگیری ام کن مثل همیشه.