درست است که امام حسین علیه السلام به گریه ی ما احتیاجی

نداره، برای گریه ی ما به کربلا نرفته، اما این گریه ها نهضت

ابا عبد الله علیه السلام رو سر پا نگه داشته و لذا برای این گریه ها

اون همه ثواب در روایات ما ذکر شده، لذا خدای ناکرده سوء تعبیر نشه

به این که گریه برای چه؟

بماند که حالا عده ای هستند که می خواهند بگویند این گریه ها داره

مردم رو از مسیر شادابی دور می کنه ،اما من از شما سوال می کنم

اگر ساعت ده شب داری از مجلسی که دعای کمیل خونده شده بر

می گردی، این همه ذکر مصیبت شده و خیلی هم گریه کردی، آیا در

درونت وقت برگشتن، نشاط و آرامش عجیبی را حس می کنی یا نه؟

خانمی که می گوید خیلی ناراحتم که نمی توانم در مجالس ابا عبد الله

الحسین علیه السلام گریه کنم ،از این که نمی تونه گریه کنه براش حالت

افسردگی ایجاد شده ،یه دل نگرانی و غصه به سراغش اومده.

وقتی انسان نسبت به چیزی شناخت پیدا کرد در برابرش عکس العمل

نشون میده،تاکید می کنند اگر هم گریه ات نمیاد ادب به خرج بده، این

جوری زل نزن، ریگ های بیابان و همه ی آبهای عالم هم عزادار امام

حسین علیه السلام است،تو که انسانی لااقل حالت تباکی به خودت بگیر.

بخشی از سخنان ارزشمند مدیریت حوزه ،سرکار خانم قیاسی حفظه الله علیه