قدر داني را همه دوست دارند، كوچك و بزرگ.اما گاهي هم اتفاق مي افتد كه كسي

قدر دان محبت شما نيست. اگر كسي بي توقع و بي منت  ببخشد و كار خير كند از

نديدن ها و  جبران نكردن آدمهاي اطرافش نمي رنجد.

دبيرستان بودم تعريف از خود نباشه بچه فعالي بودم.بعداز تعطيلي كلاسا، چون تو

همون مدرسه خوابگاهي بودم چند تايي كتاب مي گرفتم و مشغول مطالعه و نوشتن

مي شدم، تو خيلي از مسابقات شركت مي كردم.خب بالاخره  روزي از روزا هم يه عالمه

جايزه رسيد مدرسه، كه نُه تا از اونا مال من بود .يهويي ما ديده شديم و قدر داني

  مسئولين و تشويق اطرافيان  ما رو به سوي نوشتن سوق داد. هر چند هيچ وقت

به آرزويي كه هميشه آرزوش رو داشتم نرسيدم .نويسندگي….

اولين دفعه اي كه در دبيرستان انشايي نوشتم از زبان مادر بزرگم و همه خاطرات

قديم روبازگو كردم. كلاس يكپارچه سكوت شده بود.نمره بيست معلم  و لبخند

رضايتش  برام خيلي ارزشمند بود.معلم ادبياتمان موضوع رو با يكي از اساتيد

رشته تجربي هم در ميون گذاشته بود و ايشون خواستند دفتر انشاي من سر كلاس

بچه هاي تجربي هم خونده بشه و وقتي يكي از بچه هاي رشته تجربي، دفتر انشاء

منو به امانت به خونشون برده بود و برا پدر و مادر پيرش خونده بود مي گفت انگار

با هر جمله اي اونا كلي از خاطرات قديم براشون زنده شد.

آره تو طول زندگيم بعضي جاها معلما ازم قدر داني كردند، مسولين اردوگاه قدر داني

كردند، راهنمايي فلان انشا رو خوندم و بالاترين نمره كلاس، بهترين قدر داني معلمي

بود كه با لبخند به من فهموند بالاترين نمره اي ست كه در درس انشا به كسي داده.

قرآن بزرگي كه يه دوست خوب بهم هديه كرد به نشانه قدرداني و…..

  آره قدر داني گاهي يه لبخنده، گاهي يه حس خوبه كه ديگران بهت منتقل

مي كنند، گاهي نشون دادن يه راهه، گاهي يه دعاي خيره و امروز كه  روز پدره

جا داره بگم:پدر و مادرا همون فرشته هايي هستند كه با جون و دل برا بچه هاشون

زحمت مي كشن و هيچ وقت منتظر جايزه و هديه و كادو نيستند اونا بي توقع

عمرشون رو،جوونيشون رو برا ما گذاشتند اما ما گاهي اين قدر سرگرم خودمون بوديم

كه نديديم پير شدنشون رو، روز پدر يه روز نيست كه با يه هديه تموم بشه. آي جووني

كه بي محابا داد مي زني سر پدر و مادر پيرت، آي جووني كه از بودنشون تو جمع

خجالت مي كشي قراره يه روزي تو هم پدر بشي حواست باشه اخه ميگن:

آن قدر گرم است بازار مكافات عمل، گر به دقت بنگري هر روز روز محشر است.

 و در آخر يه تلنگر:

خدا گمشده زندگي همه ماست 86400 ثانيه هر روز به ما زمان ميده تا بندگي

كنيم، تا قدر شناس نعمت هاش باشيم، يعني دقيقا هر روز 1440 دقيقه زمان براي

من و شما.خدا كنه نمره بندگي و قدر شناسيمون  دل خداي مهربون و صد و

بيست و چهار هزار پيغمبر و چهارده معصوم عليهم السلام  رو شاد كنه.

جمله آخرم:

پدر مهربانم! امام زمانم، قدر دان محبت هايت،خواهم بود و براي فرجت از

اعماق وجودم دعا مي كنم.

لبخند رضايت مولا علي عليه السلام بدرقه تك تك زندگي هايتان :نوشته مرضيه يادگاري

ازحوزه علميه حضرت زينب سلام الله عليها يزد